دانشمندان در زیر دریا نزدیک به سواحل اندونزی به کشفی دست یافتند که ممکن است داستان منشأ انسان، اینکه انسان از کجا و چگونه به وجود آمده است، را بازنویسی کند.
جمجمه هومو ارکتوس (انسان راستقامت)، جد انسان باستانی، بیش از ۱۴۰ هزار سال پس از دفن در زیر لایههایی از گِلولای و ماسه در تنگه مادورا، که جزایر جاوه و مادورا در اندونزی را از هم جدا میکند، کشف شد.
کارشناسان میگویند این مکان احتمالاً اولین مدرک فیزیکی جهان گمشده است. منظور از جهان گمشده منطقه وسیعی مربوط به ماقبل تاریخ به نام «ساندالند» واقع در جنوب شرق آسیا است.
بین ۱۴ هزار تا ۷ هزار سال پیش، ذوب شدن یخچالهای طبیعی باعث شد سطح دریاهای جهان بیش از ۱۲۰ متر افزایش یابد و دشتهای کمارتفاع ساندالند زیر آب رود. همه جوامع مجبور شدند به سمت مرکز این منطقه یا جزایر مرتفعتر فرار کنند.
پژوهشگران در کنار استخوانهای جمجمه، ۶ هزار فسیل حیوانی از ۳۶ گونه از جمله اژدهای کومودو، گاومیش، گوزن و فیل نیز کشف کردند که روی برخی از آنها نشانههای برش حسابشده وجود داشت که گواهی بر این است که انسانهای اولیه راهبردهای پیشرفته شکار را تمرین میکردند.
این فسیلها توسط معدنچیان هنگام استخراج شن و ماسه در تنگه مادورا در سال ۲۰۱۱ میلادی کشف شدند؛ اما کارشناسان به تازگی قدمت و گونه آنها را مشخص کردهاند که نقطه عطف مهمی در فسیلشناسی انسان بهشمار میرود.
این یافتهها اطلاعاتی کمیاب درباره زندگی انسانهای باستانی و سرزمین ساندالند، که امروزه ناپدید شده است، و همچنین نحوه رفتار و سازگاری انسانهای اولیه در واکنش به تغییرات محیطی به دست میدهند.
هارولد برگویس (Harold Berghuis)، باستانشناس از دانشگاه لیدن هلند و سرپرست پژوهشگران، گفت: مشخصه این دوره، تنوع ریختشناختی و تحرک جمعیتهای انسانیان (hominin) در منطقه است. «انسانیان» یک خانواده آرایهشناختی است که شامل چهار سرده موجود شامپانزهها، گوریلها، انسانها و اورانگوتانها است.
برگویس و گروهش نشان دادند که ترکیب روشهای زمینشناسی، باستانشناسی و دیرینهمحیطی میتواند فصلهای گمشده تاریخ انسانها را، که در زیر دریا پنهان شده، آشکار کند.
فسیلهای تنگه مادورا فقط یک تکه از پازل رویدادهای قارهها طی هزاران سال است. دانشمندان امیدوارند با پیشرفت فناوری اکتشاف زیر آب، شهرها، مزارع و خاطرات بر جای مانده در سرزمینهای غرقشده را کشف کنند.
نظرات