از مدت‌ها پیش، سیاره مشتری به عنوان قهرمان سنگین‌وزن منظومه شمسی شناخته می‌شود؛ اما پژوهش جدید دانشمندان نشان می‌دهد این سیاره زمانی حتی از آنچه تصور می‌شد هم بزرگ‌تر بود.
دانشمندان بر این باورند که مشتری نقش مهمی در شکل‌دهی منظومه شمسی اولیه داشته است؛ زیرا گرانش قدرتمند آن به تشکیل مدار سایر سیارات و کمربند سیارک‌ها کمک کرده و حتی ممکن است با منحرف کردن سیارک‌های خطرناک، از زمین محافظت کرده باشد.
اکنون، پژوهش جدید دانشمندان، اطلاعات بیشتری درباره آغاز مرموز مشتری فراهم کرده است. کنستانتین باتیگین (Konstantin Batygin) و فرِد سی. آدامز (Fred C. Adams)، که هر دو ستاره‌شناس هستند، بیان کرده‌اند که مشتری، زمانی ۲ تا ۲ و نیم برابر اندازه فعلی‌اش بود. آن‌ها نکته شگفت‌انگیزتری نیز فاش کرده‌اند: میدان مغناطیسی این سیاره احتمالاً تا ۵۰ برابر قوی‌تر از حال حاضر بوده است. این یافته‌ها به ترسیم تصویری واضح از منظومه شمسی جوان در آشفته‌ترین دوره حیاتش، یعنی مرحله شکل‌گیری‌اش، کمک می‌کند.
باتیگین و آدامز برای این پژوهش، آمالتئا و تِبه، دو قمر درونی مشتری، را بررسی کردند. این خانواده از ماهواره‌ها کم‌جرم هستند و مداری که در آن حول مشتری می‌گردند از مدار آیو (کوچک‌ترین قمر گالیله‌ای مشتری و نزدیک‌ترینِ آن‌ها به این سیاره) نیز به این سیاره نزدیک‌تر است. هر دوی این ماهواره‌ها دارای مدارهای کمی کج و مغایرت‌های مداری اندکی هستند که به باتیگین و آدامز اجازه دادند اندازه اولیه مشتری را محاسبه کنند. بر اساس یافته‌های آنان، حجم مشتری، زمانی بیش از ۲هزار برابر زمین بود که تقریباً معادل ۲ برابر حجم فعلی ۱۳۲۱ کره زمین است.
نظرات